Αφιερωμένο στην Ζωή και την Σοφία

Η προχθεσινή εγγραφή που έκανα ξέρω ότι αναστάτωσε πολλούς. Αρκετοί προβληματίστηκαν αρνητικά. Άλλοι θετικά. Ωστόσο δεν έκανα τίποτε άλλο από το να περιγράψω την πραγματικότητα που μας περιβάλει.

Αυτή είναι η αλήθεια και την γνωρίζουμε όλοι. Την ζούμε, την ξέρουμε. Ζούμε μέσα σε όρια. Συμπαντικά, οντολογικά, κοινωνικά κ.α. Πολλά μας παραδόθηκαν, άλλα τα φτιάξαμε μόνοι μας. Και αυτά τα τελευταία συρματοπλέγματα είναι και τα χειρότερα. Αιμορραγούν περισσότερο από τα άλλα. Γιατί το να αποδεχθείς και να κατανοήσεις την σοφία Του Θεού, το μυστήριο της συμπαντικής αλήθειας που μας περιβάλει, έχει νόημα και ουσία για την πνευματική μας ωρίμανση. Αλλά το να φτιάχνουμε σαν άτομα και ως κοινωνίες μόνοι μας αυτά τα πλέγματα που φυλακίζουν την ζωή, την ύπαρξη μας, είναι ανυπόφορα αυτοκαταστροφικό.

Παρόλο όμως που ο κόσμος μας, είναι αυτός των ορίων, των συμβάσεων και συνθηκών, σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω και προφανώς δεν προτείνω ότι τούτο πρέπει να μας οδηγεί στην οδό της απελπισίας και της ματαίωσης σε κάθε προσπάθεια να ζήσουμε πραγματικά την ζωή μας ως δώρο, ευχαριστιακά και δοξολογικά.

Σίγουρα για πολλούς ανθρώπους, δεν είναι τόσο απλά θεωρητικά ή ιδεοληματικά τα πράγματα της ζωής. Οι καταστάσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν. Σ ε αυτή την κατηγορία υπάγομαι και εγώ. Ούτε για μένα ήταν και είναι εύκολο. Όμως με την βοήθεια του Θεού ασκώ τον εαυτό μου καθημερινά. Είναι θέμα λοιπόν άσκησης και συνεχούς καθημερινής προσπάθειας να βελτιώνουμε την ποιότητα ή τις ποιότητες της ζωής μας.

Υπάρχουν σίγουρα πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι. Πολλά και διαφορετικά βιώματα. Ποικίλες πολιτισμικές και κοινωνικές μορφές που ορίζουν και πολλές φορές καθορίζουν τις σκεπτομορφές μας. Μας προδιαθέτουν θα λέγαμε θετικά ή αρνητικά για τα κοιτάγματα που θα κάνουμε στην ζωή.

Όμως όπως και να έχει, όποιο και να είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο πατάμε, ο άνθρωπος διαφέρει από τις υπόλοιπες βιολογικές μονάδες ακριβώς γιατί μπορεί να επηρεάζει και να επηρεάζεται από το περιβάλλον του σε τέτοιο βαθμό που να μεταβάλει και να μεταμορφώνει το τώρα, το σήμερα, το αύριο της ζωής του.

Έχουμε λοιπόν σίγουρα όλοι μας, ως άνθρωποι, ένα υπόβαθρο πίσω μας. Μια κληρονομιά προγονική. Κουβαλάμε του προγόνους μας και καλούμαστε να τους θεραπεύσουμε.

«Είναι μυστήριο ο άνθρωπος. Φέρουμε μέσας μας κληρονομιά αιώνων, όλο το καλό που βιώθηκε από τους προφήτες, τους αγίους, τους μάρτυρες, τους αποστόλους, και κυρίως από τον Κυριο ημων Ιησου Χριστό, αλλα επίσης και το κακό που υπάρχει στον κόσμο από του Αδάμ μέχρη σήμερα. Όλα είναι μέσα μας, και τα ένστικτα και τα πάντα, και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσουμε, κάποτε θα μας εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσουμε αλλού, στο ανώτερο, στον Θεό» [1]

Αυτή όμως η πραγματικότητα μας, όσο αληθινή κι αν είναι δεν σημαίνει ότι είμαστε δέσμιοι της. Ίσως να μην είμαστε σε απόλυτο βαθμό ελεύθεροι, για αυτό και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος θα πει «χαράς στον άνθρωπο εκείνον που είχε όμορφα παιδικά χρόνια……… και σε εκείνον που είχε όσο το δυνατόν λιγότερες προλήψεις».

Ίσως να μην μπορεί το μαύρο να γίνει κατάλευκο αλλά σίγουρα μπορεί να αποκτήσει φοβερές διαφορετικές πινελιές, ενδιαφέρουσες αποχρώσεις του γκρι και άσπρου. Αυτό είναι βέβαιο. Είναι ένα καθημερινό αποδεικνυόμενο μάθημα και άσκηση ζωής, με μεγάλη επιτυχία.

Ο άνθρωπος επηρεάζει κατά πολύ την πραγματικότητα του. Με τις σκέψεις του, με τις υποσυνείδητες διαδρομές του, με τους αυτοματισμούς του, με τις συνήθειες του. Έλκει και έλκεται από πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα. Δίνει και παίρνει καθημερινά πληροφορίες. Που έχουν ποικίλες ποιότητες.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, μπορεί να αλλάξει την ζωή του, την πραγματικότητα του αλλάζοντας την προοπτική, τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.

Πρώτα επιλέγοντας τι θέλει. Την δυστυχία ή την ευτυχία; Την μουρμούρα ή την δοξολογία; Την εστίαση στα ευχάριστα και καθόλου αυτονόητα ή το ζουμάρισμα στα δυσάρεστα που κάθε άνθρωπος μέσα στην ζωή του θα συναντήσει και θα βιώσει. Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά και αυτονόητα. Ο Χριστός όποτε ήθελε να βοηθήσει ένα άνθρωπο να γίνει καλά, πρώτα τον ρωτούσε εάν θέλει. Δεν είναι αυτονόητο ότι όλοι θέλουν να γίνουν καλά. Ούτε όλοι είναι έτοιμοι. Γιατί η θεραπεία θέλει και αλλαγές στην ζωή μας και αυτό πολλές φορές έχει μεγάλο προσωπικό κόστος. Αυτό είναι μια επιλογή. Που και όταν ακόμη δεν γίνεται πάλι είναι επιλογή, κατά την οποία ο άνθρωπος διαλέγει την βεβαιότητα και την ασφάλεια της συνήθειας του και ας είναι μαύρη και άχαρη.

Πολύ άνθρωποι, φοβούνται τις αλλαγές. Το ρίσκο της ζωής. Την ίδια την ζωή και έτσι φυλακίζονται μέσα στην πραγματικότητα που έχουν συνηθίσει και γνωρίζουν και ας είναι κόλαση. Δεν θέλουν να μπουν σε μια διαδρομή εξέλιξης που οδηγεί στον παράδεισο. Οι αλλαγές στην ζωή μας, πολλές φορές δεν έρχονται μόνο και μόνο γιατί μάθαμε, συνηθίσαμε και βολευτήκαμε μέσα στην κλαψούρα, την θυματοποίηση, και την αυτολύπηση, αφού με αυτό τον τρόπο προγραμματίσαμε τον εαυτό μας να ζει.

Ίσως όχι σε απόλυτο βαθμό, αλλά σίγουρα σε σημαντικό, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε την ζωή. Να αρχίσουμε να κατανοούμε την σημασία και την χρησιμότητα όλων των πραγμάτων στην ζωή μας. Όλων των καταστάσεων στην πορεία της εξέλιξης μας. Π.χ οι πόνοι που μπορεί να νιώθει ένας αθλητής ή κάποιος που γυμνάζεται στην μέση του ή στον μυϊκό του σκελετό είναι ανυπόφοροι και φρικτοί μέχρι δακρύων. Σας το λέω γιατί υπήρξα αθλητής και ξέρω. Ωστόσο δεν παραπονείται και τους αποδέχεται με μια γόνιμη χαρά γιατί ξέρει ότι αυτό θα του δώσει φυσική κατάσταση ώστε να αγωνίζεται σε ανώτερα επίπεδα. Έτσι η ερμηνεία που κάνει τον οδηγεί να εστιάσει στην χαρά και την αποδοχή του γεγονότος του πόνου ευχαριστιακά. Οι ίδιοι τώρα πόνοι για ένα δημόσιο υπάλληλο που κάθεται όλη μέρα σε μια καρέκλα «καταναγκαστικών έργων» ή απλά μια κακή κίνηση μέσα στην καθημερινότητα μας, μια κακότυχη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου, είναι απελπιστικοί. Και τον αναγκάζουν να ζουμάρει αρνητικά πάνω τους, όχι ευχαριστιακά. Αλλά αντιθέτως με οργή και μη αποδοχή. Με αυτό το παράδειγμα θέλω να πω, ότι έχει μεγάλη σημασία κάτι που κάνουμε, πράττουμε και επιθυμούμε τι σημασία και αξία έχει για εμάς. Τότε αναλόγως και θα εστιάσουμε πάνω του την προσοχή μας, θετικά ή αρνητικά, τότε θα το ερμηνεύσουμε μέσα μας και θα το αντιμετωπίσουμε αναλόγως.

Έτσι κατανοούμε ότι έχουμε μεγάλη επίδραση πάνω στην πραγματικότητα της ζωής μας. Και ότι η ζωή μας εάν το θελήσουμε μπορεί να αλλάξει. Όχι φαντασμαγορικά και χολυγουντιανά. Αλλά μέσα από καθημερινές ασκήσεις και πρακτικές, μέσα από εκγύμναση του λογισμού μας, των σκέψεων μας αλλά και του σώματος μας, προς την πραγματικότητα του τώρα της ζωής, μέσα από την εστίαση στις καθημερινές ευλογίες που μας δίνει ο Θεός και η ίδια η ζωή. Για όλους εκείνους που έχουμε μάθει διαφορετικά από μικρά παιδιά, ξέρω ότι δεν είναι εύκολο. Θα χρειαστεί να παλέψουμε. Ίσως θέλουμε και τον χρόνο μας, αλλά πιστέψτε με αξίζει, γιατί η ζωή είναι δώρο και πρέπει να το αναφέρουμε στο Θεό ευχαριστιακά.

π. Λίβυος

Όταν το 1949 Τζωρτζ Όργουελ έγραφε το βιβλίο «1984..» πολύ έλεγαν ότι υπερβάλει ή ότι κινδυνολογεί με λόγο “μεταφυσικό” και “αποκαλυπτικό”. Παρά ταύτα όχι μόνο δικαιώθηκε αλλά το βιβλίο του χαρακτηρίστηκε ως μια προφητική και διορατική καταγραφή όλων εκείνων που έμελε να πραγματοποιηθούν εις βάρος των ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Ο Όργουελ μίλησε για τον «Μεγάλο αδελφό» όπου μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες συνεχώς παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα και ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα-Κράτος-Εξουσία, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο «Μεγάλος Αδελφός». Όλα, ακόμα και το παρελθόν. Μάλιστα όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.

Για αυτό το σύστημα το μέγα έγκλημα του ανθρώπου, το θανάσιμο αμάρτημα είναι η ελεύθερη σκέψη. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον «Μεγάλο Αδελφό». Άρα λοιπόν ο Όργουελ είχε με απόλυτα διορατικό τρόπο διακρίνει την νέα μορφή ολοκληρωτισμού και υποταγής των συνειδήσεων μέσα από την «πληροφορία» και «επικοινωνία».

Η κάμερα και η παγκόσμια καταγραφή, παρακολούθηση και φακελοποίηση της ζωής των πολιτών όλου του πλανήτη αλλά κυρίως ο βασικός ρόλος που διαδραματίζει η εικόνα και εκείνοι οι οποίοι οργανωμένα και μεθοδευμένα την διαχειρίζονται, μεγαλοκαλανάρχες και μεγαλοεκδότες, το ισχυρό κεφάλαιο της εικόνας, δεν είναι πλέον ανησυχία του Όργουελ αλλά πραγματικότητα της ζωής που την γνωρίζει και την συναντάει ο τελευταίος κάτοικος της γης.

Σαφέστατα και πρέπει να θυμίσουμε ότι όλα τα ολοκληρωτικά μορφώματα καθυπόταξης και περιστολής των ανθρώπινων δικαιωμάτων παρουσιάζονται και εφαρμόζονται μέσα από μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, που παρουσιάζεται ως η θεραπεία, η εποπτεία, η σωτηρία από το κακό και τους κακούς που περιβάλουν τον κόσμο και την κοινωνία. Την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. Το σύστημα της παγκόσμιας παρακολούθησης μεθοδεύτηκε και καθιερώθηκε από την εξουσία με το γνωστό κόλπο και μέθοδο, εκείνη της μέριμνας. Της πρόληψης. Αυτό το γνωστό σλόγκαν: «Για το καλό σας. Εμείς φροντίζουμε για το καλό το δικό σας και των παιδιών σας».

Έτσι αφού η παγκόσμια σπείρα που ονομάζεται πολιτική, οικονομική και θρησκευτική εξουσία στήνει διάφορα τεχνητά συμβάντα, με παγκόσμιες ή και τοπικές συνέπειες στην ζωή των πολιτών, και αφού σπείρουν τον πανικό, την φοβία(πολιτική, οικονομική, μεταφυσική) και την αστάθεια, μετά έρχονται ως οι αρχάγγελοι της σωτηρίας και της ειρήνευσης για να φροντίσουν τους πολίτες και γενικότερα τον πλανήτη. Με αυτό τον τρόπο και την μαφιόζική μεθοδολογία η παγκόσμια εξουσία, έχει περάσει και καθιερώσει τον μεγαλύτερο φασισμό και ολοκληρωτισμό – «που είναι πάντα για το καλό των λαών»- και σαφέστατα είναι η ολική καταπίεση, καταπάτηση και αρπαγή κάθε ανθρώπινου δικαιώματος.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η παγκόσμια φαρσοκωμωδία που ακούει στο όνομα «Δημοκρατία» της πλουτοκρατίας και των οργανωμένων παγκόσμιων συμφερόντων, σε κάθε χώρα διεξάγει εκλογές. Εκλογές στο όνομα της «δημοκρατίας» που δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πραγματικά «ξεβράκωτη» λέξη και έννοια χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό περιεχόμενο επί του πολιτικού υποκειμένου.

Εκλογές με αίτημα και δίλημμα την εκλογή κυβέρνησης μέσα από την διαδικασία της ψηφοφορίας. Μια διαδικασία όμως που δεν είναι καθόλου διάφανη και δεν έχει ως πραγματική αναφορά της, τον πολίτη και την βούληση του. Αφού καθημερινά και ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο –που τα οργανωμένα συμφέροντα(εγχώρια και διεθνή) γνωρίζουν πολύ πριν από τους πολίτες- τα πάντα κατευθύνονται και προπαγανδίζοντας μέσα από τα ελεγχόμενα όργανα τους, τα οποία μανατζάρουν και χρηματοδοτούν -βλέπε προσφάτως Siemens- εφημερίδες και τηλεοπτικά και ακουστικά μέσα και ιδιαιτέρως την διαφήμιση, το μεγαλύτερο όπλο καταστρατήγηση συνειδήσεων, επίσης δε και μέσα από τα λεγόμενα και κατ επίφαση γκάλοπ, διαμορφώνοντας συνειδήσεις, κατευθύνσεις και τάσεις μέσα στην κοινωνία και το λεγόμενο εκλογικό σώμα. Μετά από όλα τα αυτά έρχονται και σου πουλάνε το μέγα παραμύθι ότι ο λαός αποφασίζει, ο λαός θα μιλήσει, ο κυρίαρχος λαός θα δώσει εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης κ.α πολλά τέτοια τραγελαφικά.

Χρειάζεται ή να έχεις κάνει ή εκουσίως να υποστείς λοβοτομή για να πιστέψεις πλέον, εάν διαθέτεις νοημοσύνη και κριτική σκέψη σήμερα, στο ελάχιστο ότι η ψήφος σου θα επηρεάσει και θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Έχοντας μια αίσθηση και αισθητική της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, της χώρας σου αλλά και της παγκόσμιας κατάστασης αντιλαμβάνεσαι ότι σαφέστατα και δεν επιλέγουν οι λαοί τις κυβερνήσεις τους και ότι σαφέστατα το παιγνίδι είναι στημένο πριν καν αρχίσει, αφού η κυβέρνηση και το πολιτικό σκηνικό στήνεται σε μια χώρα από εξωθεσμικούς αλλά και διάτρητους θεσμικούς παράγοντες και μηχανισμούς που επιλέγουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, λόμπυ και ελίτ, τοπικής και όχι μόνο ισχύς.

Όλη τα άλλα περί της υπόθεσης των εκλογών είναι μια φάρσα στημένη πάνω στις πλάτες του λαού που έχει την ψευδαίσθηση και την φαντασίωση ότι κρατά στα στα χέρια του την δύναμη της ψήφου. Την επιλογή μέσα από την συγκεκριμένη διαδικασία να αλλάξει το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της χώρας του και της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Όμως δεν έχει καταλάβει ότι επιλέγοντας την διαδικασία των εκλογών μέσα στο σημερινό διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό, δεν πράττει τίποτε περισσότερο από το να παίζει σε ένα παιγνίδι όπου τα πάντα είναι στημένα και διαμορφωμένα συνειδητά ή ασυνείδητα, και ότι αυτός απλά παίζει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε όλο αυτό το θίασο του συστήματος.

Κανείς δεν αρνείται την δημοκρατία όταν είναι πραγματική δημοκρατία. Τις εκλογές και την βούληση της πλειοψηφίας που σέβεται τα δικαιώματα της μειοψηφίας όταν είναι αποτέλεσμα ελευθερίας και πολιτικής ευθύνης και συνειδητότητας. Επίσης κανείς δεν αρνείται την δύναμη της λαϊκής βούλησης να αλλάζει την ιστορία της κοινωνίας και της πολιτικής πραγματικότητας. Αλλά όταν όλες αυτές οι διαδικασίες είναι πραγματικές, αληθινές, και όχι εικονικές και κίβδηλες όπως συμβαίνει σήμερα. Δε μπορούμε να παίζουμε με έννοιες και πράξης ιερές για τον ανθρώπινο πολιτισμό, όταν αυτές έχουν χάσει την αξία και σημασία τους, όταν είναι γυμνές από αλήθειες και νοήματα.

Το ερώτημα τελικά τίθεται στους ίδιους τους εαυτούς μας. Για πόσο ακόμα θα συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε με αυτόν τον θίασο που ονομάζεται πολιτική εξουσία. Έως πότε θα ανεχόμαστε η πλουτοκρατία και οι οικονομική ελίτ να διαμορφώνει τους όρους της ζωής μας. Να παίζει με την γη μας, τον πλανήτη μας, το μέλλον της ζωής των παιδιών μας. Έως πότε θα ακολουθούμε ως υπνωτισμένη μάζα τον Μεγάλο Αδελφό στα σκοτεινά σοκάκια του ψέματος, της υποκρισίας, της βίας, της νοθείας.

Η επανάσταση δεν είναι υπόθεση εξωτερική. Είναι πρωτίστως εσωτερική και μάλιστα βαθιά πνευματική. Είναι ασκητική κατάφαση απέναντι στους πειρασμούς της εξουσίας. Επαναστατώ πρώτα απέναντι στο εαυτό μου, στην δουλικότητα μου, στην συμβατικότητα μου, στο φοβικό αστισμό μου, στην θρησκειοποίηση του λόγου του Χριστού, στην αυτιστική ατομοκεντρικότητα μου, στην θεοποίηση της μοναδικότητας μου, στην εγωπαθή πνευματικότητα μου και κατόπιν ενώνομαι με την κοινωνία για την ανατροπή του συστήματος που απομυζά και καταστρέφει την ζωή των ανθρώπων, την ζωή του πλανήτη, την ζωή την ίδια. Διότι διαφορετικά δεν θα καταφέρουμε τίποτε περισσότερο από την αλλαγή απλά του θιάσου.

π.Λίβυος

@@Η ελπίδα χάθηκε δεν υπάρχει καρδιά να παίζει σαν του παιδιού στους αγρούς στην αγκαλιά της φύσης . Χθες είχα μία συζήτηση με κάτι φίλους και ενώ έλεγα αθώες σκέψεις, δεν συμφωνούσε κανένας γιατί ο κόσμος έλεγαν δεν είναι έτσι και άρα πρέπει να δρας με ανάλογο τρόπο. Με τον τρόπο του κόσμου. Σήμερα ζήτησα σε δυο ανθρώπους να συνεργαστούν και ο ένας αρνήθηκε γιατί λέει ότι οι συνεργασίες δεν είναι εφικτές. Τους είπα ότι θα τους ενώνω εγώ και ο ένας επέμεινε να αρνείται. Μιλούσα και ένιωθα σε κάθε απάντηση του ενός να γκρεμίζεται ο κόσμος. Πως να πολεμήσεις με λουλούδια και δάκρυα ; Πώς; Να μην με ξεχνάτε στις προσευχές σας....

Σήμερα έλαβα αυτό το email από ένα ευαίσθητο και υπέροχα όμορφο άνθρωπο. Ένα νέο άνθρωπο που πέρασε την ζωή του μέσα στην οδύνη του πόνου και της θλίψης μόνο και μόνο διότι διέθετε μια ευαίσθητη ματιά πάνω στα πρόσωπα και τα πράγματα.
Αρνήθηκε να συνθηκολογήσει. Αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Πίστεψε στο όνειρο και στην ουτοπία. Στο παράδεισο της πρωτόπλαστης αθωότητας. Ίσως να έχει και αυτός τις αδυναμίες του ή ακόμη και τις ευθύνες του. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει σε τίποτα το γεγονός ότι οι ευαίσθητοι και συναισθηματικοί άνθρωποι είναι "απορριπτέοι" στην εποχή μας. Είναι οι περιθωριακοί της βαρβαρότητας του πολιτισμού μας. ''Ανίκανοι" για τους πολλούς, να αναμετρηθούν με την κοινωνία της βίας, του κανιβαλισμού, της καταστροφής, του τεχνοκρατικού προγραμματισμού, που όλα και όλους τους εξαντλεί στην χρησιμότητα και χρηστικότητα των αναγκών του.

Τους απομονώνουν, τους περιθωριοποιούν. Το έχω δει πολλές φορές ακόμη και στις παιδικές και νεανικές συνάξεις της ενορίας μου. Οι γονείς φοβούνται μήπως τα παιδιά τους γίνουν βλάκες ή ηλίθιοι. Μήπως τους μάθουμε τον τρόπο ζωής και αντίληψης του Χριστού με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επιβιώσουν κατόπιν στην ζωή τους. Και μάλιστα εν Ελλάδι, το νεοελληνικό ιδεώδες κατατάσσει ως έξυπνο άνθρωπο –σαφέστατα- όχι τον ευφυή, καλλιεργημένο νοητικά και ψυχικά, τον έχοντα προϋποθέσεις και ποιότητες χαρισματικές αλλά εκείνον ο οποίος εξαπατά, κοροϊδεύει, υπονομεύει, δολοπλοκεί και κυρίως και προπαντός κάνει αρπαχτές, "έξυπνες κινήσεις" ώστε να εξαγοράζει γη και χρήμα για το τομάρι του ή την "οικογενειούλα" του. Για την ματαιοδοξία του και την εξουσιαστική λαγνεία του Εγω του.

Ποιος προφήτης τώρα θ΄ ακουστεί,

σαν φωνή σε στέρνα κλειστή,

σ΄ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό,

ποια κραυγή από τον ουρανό»

Μ. Χατζιδάκις

Στην πραγματικότητα το είχα πει εάν δεν κάνω λάθος και σε παλαιότερη αναφορά μου, ότι τον Χριστό δεν τον θέλεις κανείς. Την θρησκεία ναι. Πάρα πολλοί. Γιατί η θρησκεία είναι μια απρόσωπη αναφορά σε μια αντικειμενική θεότητα που μπορεί να σου δίνει, να σου εξασφαλίζει, να σου επιλύσει όλες τις υποθέσεις και τεχνητές σου ανάγκες , χωρίς εσύ να αναλάβεις καμία ευθύνη πέραν των τελετουργικών καθηκόντων. Δηλαδή απλά εκτελώντας κάποια τελετουργικά σου καθήκοντα έχεις την εύνοια του Θεού ή των Θεών. Αλλά τούτο δεν έχει κανένα κόστος στον τρόπο της ζωής σου.

Ο Χριστός όμως είναι κάτι το τελείως διαφορετικό. Ο Χριστός είναι το αντίθετο της θρησκείας. Ο Χριστός παραδίδει όχι μια νέα θρησκεία ή μια νέα ιδεολογία, αλλά ένα νέο τρόπο ζωής. Πρέπει να αλλάξεις της ζωής σου για να μπορέσεις αν ακολουθήσεις τον Χριστό. Και αυτό εχει πόνο, ευθύνη, σταυρό. Μυρίζει Γεσθημανή και Γολγοθά και κανείς δεν θέλει καρφιά στα χέρια και και αγκάθινα στεφάνια στα μαλλιά του. Αυτός είναι ο Χριστός, ζωή, τρόπος να ζεις για τον Άλλον και άλλο. Κοινωνία και σχέση. Αλληλεγγύη και συντροφικότητα. Κοινοκτημοσύνη. Νοιάξιμο και θυσία. Εκκλησία, δηλαδή κοινότητα. Ποιος τα θέλει αυτά. Κανείς!!!!!! Αλλά όμως αυτός είναι ο Ιησούς. Άσχετα εάν εμείς τον παραχαράξαμε και τον παραμορφώσαμε στο πέρασμα των αιώνων.

Καταλαβαίνω λοιπόν τον φίλο που έστειλε αυτό το μήνυμα. Και το μόνο που έχω να του πω και σε αυτόν και σε όλα τα παιδιά που μου στέλνουν γράμματα, είναι οτι πρέπει να πάψουμε να κουβαλάμε τους '" Νεκρούς μέσα μας ".

Όταν κάποτε ένας νέος άνθρωπος άκουσε αυτά που έλεγε και πρότεινε ως τρόπο ζωής ο Ιησούς θέλησε να τον ακολουθήσει. Να πάει μαζί Του. Τότε ο Χριστός του λέει, έλα ΤΩΡΑ, όχι αύριο, η μεθαύριο, αλλά ΤΩΡΑ. Τώρα είναι η ζωή. Το χθες και το αύριο δεν υπάρχει μονάχα το ΤΩΡΑ ΖΕΙ. Εκείνος του απάντησε ναι Ιησού, αλλά άσε με να πάω να θάψω τον πατέρα μου και μετά θα έρθω. Ο Χριστός με απόλυτη αποφασιστικότητα και επίγνωση της δύναμης του ΤΩΡΑ, αλλά και της ανατρεπτικότητας και ριζοσπαστικότητας απέναντι στην ζωή των συνθηκών και των συμβάσεων, του απάντησε: "Ασε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς" πάψε να τους κουβαλάς μέσα σου. Ο κόσμος αυτός, οι κοινωνίες αυτές, οι σχέσεις οι συμβατικές και όχι ελεύθερες, είναι ΝΕΚΡΕΣ. Άσε τους αυτούς, μυρίζουν σήψη αιώνων. Μπόχα νεκρής φύσης. Έλα μαζί μου. Να μάθεις ένα τρόπο ζωής που θα σε κάνει να ζεις με πληρότητα.

Αυτό τον λόγο του Χριστού δίνω στον φίλο και σε όλα τα παιδιά που ακόμη πονάνε και δακρύζουν χωρίς να ντρέπονται για το χώμα και την αλμύρα που κουβαλάνε μέσα τους. Για την ανθρωπινότητα τους.

Μην παραδοθείτε στον κόσμο των Νεκρών. Αντισταθείτε και Αναστηθείτε. Η ζωή αυτή είναι σύντομη. Βρείτε ένα, δυο, τρεις, ανθρώπους που μπορείτε να λέτε καλημέρα και να είναι καλημέρα. Να λέτε καληνύχτα και να είναι καληνύχτα και χτίστε την δική σας ουτοπία. Το δικό σας "αντάρτικό", εκκλησιαστικοποιείστε την ζωή σας. Φτιάξτε κοινότητες. Διαχειριστείτε χώρους και χρόνους και αυτοργανωθείτε. Ζήστε... αλλά μην παραδοθείτε στους Νεκρούς κανόνες, στις νεκρές σχέσεις, στις νεκρές πολιτείες, στις νεκρές θρησκείες, στα νεκρά όνειρα του κόσμου τούτου. Μην τους επιτρέψετε να σπείρουν μέσα σας την απόγνωση. Ανάσταση και Αντίσταση.

π.Λίβυος

Κάποτε υπήρχε ένα πανέμορφο ελεφαντάκι το οποίο είχε εγκαταλείψει η μητέρα του για άγνωστους λόγους. Άγνωστους σε εμάς που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε ένα γεγονός που δε ζήσαμε και δεν γνωρίζουμε το βάθος της υπόθεσης. Πάντως όπως και να έχει το ελεφαντάκι βρέθηκε μόνο του να περιπλανιέται μέσα στην ζούγκλα.

Κάποιοι ακτιβιστές επιστήμονες που μελετούσαν την περιοχή της ζούγκλας όπου είχε εγκαταλειφτεί το μικρό ζώο, το είδαν και πήραν την απόφαση να το πάρουν μαζί τους, έτσι ώστε να το περιθάλψουν στην πρόχειρη επιστημονική βάση που είχαν κατασκευάσει προσωρινά ως εφαλτήριο των ερευνών τους. Έτσι και έγινε.

Για λόγους ασφαλείας αλλά και για πρακτικούς καθαρά λόγους αφού ο χώρος τους ήταν πάρα πολύ μικρός, έδεσαν στο ελεφαντάκι με ένα μικρό μαλακό σχοινάκι από το ποδαράκι του έτσι ώστε να μην μπορεί να φύγει και να χαθεί αλλά και για να έχουν το γενικότερο έλεγχο του.

Το μικρό ελεφαντάκι έκανε αρκετές προσπάθειες να τραβήξει τον πάσαλο, προσπάθησε πολλές φορές να σπάσει το σχοινί με το οποίο το είχαν δεμένο αλλά είδε ότι δεν ήταν δυνατόν να τα καταφέρει. Καθότι μικρό ακόμη και αδύναμο δεν είχε αυτή την δυνατότητα.

Πέρασαν οι μέρες και οι μήνες και συμπληρώθηκε ένας χρόνος.

Το ελεφαντάκι ήταν πλέον ένας ολοκληρωμένος μεγάλος και δυνατός ελέφαντας. Μεγάλος και δυνατός, έτοιμος μονάχα με την φωνή του, με μια κίνηση του να σκορπίσει τον τρόμο και τον πανικό και να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα του.

Όμως παρόλη αυτή την σωματική και μυϊκή εξέλιξη του εκείνος ήταν ακόμη δεμένος και σκλαβωμένος από το μικρό αδύναμο σχοινάκι, την μικρή κορδελίτσα και το μικρό ξύλινο πάσαλο που του είχαν βάλει την πρώτη μέρα που ακόμη μωρό τον είχαν βρει οι επιστήμονες στην ζούγκλα.

Ποτέ μα ποτέ εκτός από τις πρώτες εκείνες στιγμές- μωρό ακόμη- δεν προσπάθησε να κόψει το σχοινί και να ελευθερωθεί. Να φύγει, να τρέξει προς την ζωή, την ζωή της ζούγκλας, της πραγματικότητας μέσα στην οποία ανήκε. Και τούτο γιατί είχε πιστέψει απόλυτα ότι δεν μπορεί. Ότι δεν γίνεται. Ότι θα είναι πάντα δέσμιος και φυλακισμένος. Δούλος στις επιθυμίες των άλλων και κυρίως σε αυτό που οι άλλοι όρισαν γι αυτόν να είναι. Είχε αναπτύξει από μικρός την σκεπτομορφή, ότι η ελευθερία δεν είναι δυνατή. Είχε μέσα του αυτοματοποιηθεί η σκέψη ότι αυτόν τον πάσαλο δεν μπορεί να τον κουνήσει. Δεν μπορεί να κερδίσει την λευτεριά του. Είμαι δέσμιος έλεγε και έτσι θα πεθάνω.

Και όμως όλα ήταν τόσο απλά, αλλά και τόσο δύσκολα χωρίς την επιθυμία να σπάσει την σχέση του με το παρελθόν και τους κανόνες που άλλοι έβαλαν στην ζωή του για να τον κάνουν σκλάβο τους. Η λευτεριά, η γεύση μιας άλλη ζωής, είναι η κατανόηση των δυνατοτήτων μας.

Η συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Η γνωριμία την αληθινή μας φύση, με αυτό που πλαστήκαμε να είμαστε και όχι με εκείνο που η οικογένεια μας, η φυλή μας, τα σχολεία μας, και η κοινωνία μας είπε πως πρέπει να είμαστε μοιράζοντας μας ρόλους που εξυπηρετούν την " κοινωνική ηρεμία" και συμβατικότητα, είναι μια δυνατότητα πραγματική και όχι ουτοπική. Άλλωστε το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά…. Αρκεί να το πιστέψουμε, να το ποθήσουμε, να το θελήσουμε, να αγωνιστούμε να φύγουμε μακριά από την κόλαση της συνήθειας.

π. Λίβυος

Επειδή ακριβώς εγω είμαι σε μια φάση που δε μπορώ να γράψω-γι αυτό και η μεγάλη για τα δεδομένα μου καθυστέρηση νέας ανάρτησης-δημοσιεύω ένα κείμενο του καλού φίλου Νικήτα Καυκιού -Ψυχολόγου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Χανιώτικα Νέα και όταν το διάβασα με άγγιξε μη έχοντας καπου να διαφωνήσω. Το δημοσιεύω διότι είναι αλληλέγυο στην σκέψη μου αλλα και στην φιλοσοφία του μπλόκ. Καλή ανάγνωση και προβληματισμό.

Το μεγάλο "Όχι" Από την 28 Οκτωβρίου στην αιωνιότητα.

του Νικήτα Καυκιού http://www.psyche.gr

Ο άνθρωπος του Θεού δεν έχει πατρίδα και λέει "Όχι" μόνο στον εαυτό του. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανήκει σε κοινωνικές ομάδες, δεν υποτάσσεται σε θεσμούς και δεν έχει εχθρούς. Αγαπά άνεϋ όρων το Θεό και τον κάθε άνθρωπο. Βλέπει με την ίδια συμπάθεια τον καλό και τον κακό, τον δίκαιο και τον άδικο, το θύμα και τον θύτη, τον βιαστή και τον βιαζόμενο. Στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έβλεπε με τον ίδιο πόνο, τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων και του Ναζί που τους εκτελούσαν. Ο άνθρωπος του Θεού δεν ανταγωνίζεται, δεν υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, δεν συμμετέχει σε πολέμους και δεν νιώθει εχθρότητα για κανένα. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι ήρωας. Είναι άκρα ταπείνωση. Δεν αποζητά τη δόξα αλλά δοξάζει μόνο το Θεό. Δεν συμμετέχει σε μάχες αλλά προσεύχεται για αυτούς που τον μάχονται. Ο άνθρωπος του Θεού είναι με το μέρος των εχθρών του. Δεν υπερασπίζεται τα σύνορα αλλά την Αγάπη. Δεν έχει περιουσία, ιδεολογία και κατεστημένη θρησκεία. Ο άνθρωπος του Θεού ανεβαίνει εκούσια στον σταυρό, παίρνει επάνω του την οδύνη του σύμπαντος κόσμου και προσφέρει τη ζωή του ως ευώδες θυμίαμα ενώπιον του Θεού.

Έλειπα κάποιες μέρες από την εστία μου και δε είχα την δυνατότητα να μάθω τα τρέχοντα εκκλησιαστικά νέα. Έτσι χθες μόλις έμαθα ότι έφυγε από την παρούσα μορφή ζωής ο επίσκοπος της ορθόδοξης εκκλησίας Σερβίας και Πατριάρχης Παύλος. Ένας κατά την προσωπική και πολύ ταπεινή μου άποψη σύγχρονος άγιος της εκκλησίας μας. Και βέβαια όταν χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο δεν εννοώ ένα μυθικό ον ούτε μια ανθρώπινη ύπαρξη που σε τίποτε δεν θυμίζει την ζωή ενός ανθρώπου. Το υπογραμμίζω γιατί συνήθως στην νεότερη χρήση του όρου άγιος και αγιότητα προβάλλονται αυτοματισμοί σκέψης και αντίληψης που έχουν περισσότερο να κάνουν με ταξίδια επιστημονικής φαντασίας και υπερκόσμιας ουτοπίας παρά με την αλήθεια ενός αγίου ανθρώπου. Δηλαδή στους περισσότερους ανθρώπους το άκουσμα της λέξης άγιος δημιουργεί την φαντασίωση του εξωπραγματικού, του πέραν από τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα και πολύ λιγότερο την ανθρωπινότητα, την ψηλαφητή αγάπη και ταπείνωση ενός αγίου ή αγίας.

Τέλος πάντων δε είναι του παρόντος για να μιλήσουμε για την αγιότητα και την παραχάραξη της από τους σύγχρονους ηθικιστές και νομικιστές χριστιανούς που δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο του Αγίου Ισαάκ Σύρου όταν λέει ότι «είναι καλύτερα να βρεις την ταπείνωση από το να ανασταίνεις ανθρώπους» ή τον λόγο του Αγίου Ιωάννου του Σιναίτου που μας λέει « μην ψάχνατε προγνώστες του μέλλοντος ή θαυματοποιούς αλλά ανθρώπους που να έχουν αγάπη και ταπείνωση». Ας είναι όμως. Ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά αυτό το θέμα.

Ο Πατριάρχης Σερβίας λοιπόν Παύλος εκοιμήθει. Έφυγε από την παρούσα μορφογενετική πραγματικότητα για τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού. Έφυγε με πολύ πίστη, μεγάλη αγάπη και ιδιαίτερη ταπείνωση για την θέση που η εκκλησία του είχε εμπιστευθεί. Καθότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν πολύ τέτοιοι επίσκοποι και κατά την κοσμική έννοια Πατριάρχες όπως ο μακαριστός Παύλος.

Ο επίσκοπος της εκκλησίας του Χριστού Παύλος και Πατριάρχης της Σερβικής εκκλησίας, δεν άσκησε -ως συνήθως γίνεται από τις θέσεις αυτές- εξουσία. Δεν άφησε τον εαυτό του να γοητευθεί από την δαιμονική γοητεία της εξουσίας. Δεν υπηρέτησε την διπλωματία. Ούτε ιερή ούτε ανίερη. Δεν έκανε μικροπολιτική και μακροπολιτική. Ήταν Χριστιανός. Ακέραιος. Αυθεντικός. Μαρτυρικώς μαρτυρών την πίστη του στο Χριστό.

Αγωνίστηκε κόντρα σε όλες τις αντιεκκλησιαστικές, αντιχριστιανικές κοσμικές απόψεις και αντιλήψεις ότι η διοίκηση της εκκλησίας δεν ασκείται με προσευχή και νηστεία, με αρετή και πνευματικότητα, αλλά με δημόσιες σχέσεις, με διπλωματία και πολιτική. Καθώς δε και με την νεοεκφρασθείσα αλλά καθόλου άγνωστη από το εκκλησιαστικό παρελθόν άποψη ότι η αποστολή του επισκόπου δεν είναι η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και η εν Χριστώ διακονία, αλλά η διοικητική γραφειοκρατική συνδιαλλαγή με το κράτος και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, κάτι σαν εκκλησιαστικός νομάρχης.

Ο Πατριάρχης Παύλος εκλέχτηκε με κλήρο κατά την Σερβική παράδοση. Δεν πήρε μέρος σε συντεχνίες και εκλογικά μαγειρέματα. Άφησε τον Θεό να μιλήσει μέσα από καθαρές διαδικασίες.

Όταν κηρύχτηκε από τον υπεραντλαντικό σουλτάνο(Η.Π.Α) ο πόλεμος ενάντια στην Σερβία δεν υπεράσπισε τον λαό του μόνο με παρουσία, φιλανθρωπική διακονία κ.α τα οποία επιτυχώς πολλές φορές διεκπεραιώνουν και μη θρησκευτικές ομάδες εθελοντών ακτιβιστών και οργανισμών. Αλλά ως αληθινός χριστιανός επίσκοπος μπόλιασε την φιλανθρωπία με την προσευχή και νηστεία. Δεν έφαγε λάδι όσες μέρες κράτησε ο πόλεμος πενθών για τον σφαγιασθέντα λαό του και τελούσε την Θεία Λειτουργία καθημερινά όπου και εάν βρισκόταν.
Έτσι η πνευματική αγωνία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνική παρουσία του, αφού μετα τις προσευχές και τις Λειτουργίες έφευγε στους δρόμους, τις πόλεις, τις χώρες, για να βρεί οικονομικές προσφορές για τον δοκιμαζόμενο λαό του, έλεγε χαρακτηριστικά:

«Εάν ηδυνάμην να προφθάσω, μάρτυς μου ο αναστάς Θεός, θα εστεκόμην ενώπιον των ναών, των νοσοκομείων και ενώπιον των πολυτελών χώρων δια τας δεξιώσεις και τας επιδείξεις μόδας, και προσωπικώς θα εζήτουν ελεημοσύνη δια τα δοκιμαζόμενα αδέλφια και παιδιά μας. Ο κάθε εξ ημών θα έπρεπε, με ενεργόν τρόπον, να εντροπιάση όλας εκείνας τας επιδεικτικάς πλεονεξίας, αι οποίαι υπάρχουν εις τόσους δημοσίους χώρους, και όχι μόνον απλώς να σκανδαλιζόμεθα και να απελπιζώμεθα, επειδή η αναισχυντία κυριάρχησε γύρω μας»

Εγώ αυτά κατάλαβα από αυτή την ασκητική χριστιανική παρουσία ενός αγίου ανθρώπου. Και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω οτι δεν έκανε λάθη ή δεν πήρε μέρος κάτω απο ιστορικές και συναισθηματικές πιέσεις σε κάποιες όχι και τόσο ξεκάθαρες αποφάσεις για τις οποίες άλλωστε του ασκήθηκε κριτική και θα μιλήσει η ιστορία. Εκείνο όμως που δεν μπορεί να κάνει η ιστορία -και εδώ ειναι και η μεγάλη της αδυναμία - είναι να δει το βάθος και την ουσία μιας ανθρώπινης καρδιάς. Γιατί η ιστορία καταγράφει γεγονότα. Η ανθρώπινη καρδιά όμως είναι ένα μέγα μυστήριο που κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να καταγράψει και να αναλύσει. Θα μιλήσουν όμως καλύτερα και πληρέστερα όλοι αυτοί που τον έζησαν από κοντά, ως μια αυθεντική μαρτυρία χριστιανικού ήθους.

Την ευχή του ας έχουμε.

π.Λίβυος

Υπάρχουν άνθρωποι που αυτές τις μέρες δεν εορτάζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ η ψυχή τους λαχταρά την εορτή της ζωής μένουν σιωπηλοί στην μοναξιά που τους επέβαλε το σύστημα των υποτιθέμενων "αξιών " μας. Των "ιδανικών και αρχών" μας, που δεν είναι τίποτε άλλο από ιδεολογήματα,τροφή της αυτοεικόνα μας, το εγώ μας, χωρίς καμία αλήθεια στην ζωή.

Υπάρχουν αυτές τις μέρες σπίτια με τζάμια θαμπά , με πόρτες που δεν χάρηκαν το πέρασμα του επισκέπτη. Τοίχοι χλωμοί και διάδρομοι σκοτεινοί που οδηγούν σε δωμάτια γεμάτα οδύνη και μοναξιά.

Μα πιο πολύ, απεριγράπτως πιο πολύ, αυτά τα πρόσωπα τα μελαγχολικά, τα μάτια τα γεμάτα ερωτηματικά, οι ψυχές που διψασμένες νόημα ζητούν, ήταν των ημερών αυτών μια παραφωνία, αλλά ωστόσο το μόνο ζητούμενο.

- Γιατί να γελάσω, γιατί να είμαι χαρούμενος;… μου είπε τις προάλλες ένα νεαρό άτομο από εκείνα που μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν στις πόλεις, τα σπίτια, τα δωμάτια, όπου ο ήλιος και το φεγγάρι είναι άγνωστο κείμενο.

-Πολύ μοναξιά πάτερ…, μου ψιθύρισε με ανεμική φωνή, που μόλις και μετά βίας μπορούσε να συλλαβίσει λέξεις και να σχηματίσει προτάσεις επικοινωνίας.

Είναι βλέπεις και ξεχασμένη η γλώσσα μας, αφού κανείς πια δεν την μιλάει. Και αυτοί που την προφέρουν την ξοδεύουν ανώδυνα και την κρατούν επικίνδυνα άδεια. Συνήθως για να κρύβουν την ψευτιά και να υποστηρίζουν την υποκρισία του βίου τους.

-Μοναξιά, βουβαμάρα, θλίψη στο σπίτι. Η συντροφιά, οι σχέσεις και η κοινωνία με ανθρώπους πολυτέλεια στην βουβή πεζοπορία της ψυχής.

-Γιατί βρε Ν……-τον ρωτάω- τόση θλίψη- όχι ότι δεν ήξερα αλλά ήθελα να ανοίξω την κουβέντα- μα περισσότερο την καρδιά του, που διψούσε για μια συνάντηση πέρα από τις λέξεις, από τα σύμφωνα και τα φωνήεντα.

-Τι γιατί πάτερ μου…….., σάματι πως ξέρω και εγώ. Από την μέρα που γεννήθηκα αυτή την απάντηση ψάχνω και εγώ να δώσω. Γιατί, γιατί τόση θλίψη, τόσος πόνος στα μάτια, στην ψυχή, στις ζωές των ανθρώπων.

-Ο πατέρας άνεργος, η μάνα ανασφάλιστη στην μαύρη εργασία, τα αδέλφια μου ο καθένας στο δικό του κόσμο, άλλος στην τηλεόραση και άλλο στο Pc. Και εγώ ψάχνω κανένα φιλαράκι να πούμε δυο κουβέντες. Αλλά οι αποστάσεις μακρινές και το χαρτζιλίκι για κανένα καφέ, καμιά βολτίτσα όλο και λιγοστεύει ή και εξαφανίζετε. Τι να πω και στην Μάνα, εδώ καλά καλά με αυτά που παίρνει δε μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες. Να ζητάω και εγώ δεν λέει….. Και έτσι κάθομαι μέσα….. Τις προάλλες μας έδωσαν το επίδομα ανεργίας του πατέρα, και μαζί της τριτεκνίας, αλλά… χα χα χα… μέχρι να το πάρουμε, το δώσαμε και πάλι πίσω στο κράτος με όλα αυτά που μας παίρνουν κάθε μήνα κάθε χρόνο. Τι μας τα δίνουν και καθόλου; Σκέτη κοροϊδία. Τελικά ο μεγαλύτερος ληστής είναι το ίδιο το κράτος.

-Κοίτα σε καταλαβαίνω, μα πάνω από όλα σε νιώθω. Και εγώ σε μια παρόμοια οικογενειακή κατάσταση μεγάλωσα. Βέβαια σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Ωστόσο επειδή ακριβώς έχω περάσει και σε ένα ποσοστό περνάω ακόμη, μέσα από τέτοιες καταστάσεις θα ήθελα να σου πω μερικές σκέψεις μέσα από την καρδιά μου, με αισθήματα αλληλεγγύης και βαθιάς ανθρώπινης φιλίας:

· το πρώτο που έχω να σου πω, είναι αντιστάσου. Αντιστάσου όπως μπορείς σε όλο αυτό το σύστημα που βλέπεις γύρω σου και είναι έτοιμο να σε κατασπαράξει όπως κάνει καθημερινά με χιλιάδες συνανθρώπους μας. Αυτό το σύστημα σε θέλει θλιμμένο, μίζερο, αξιολύπητο και αξιοθρήνητο. Σε θέλει απελπισμένο και παραδομένο στα πλαστά και μεθοδευμένα αδιέξοδα. Τα τεχνητά αδιέξοδα που δημιουργήσανε για να μας ελέγχουν. Για να ασκούν εξουσία πάνω στην ζωή μας, πάνω στην ψυχή μας. Σπάσε το σύστημα αυτό, αλλά πρόσεχε ξεκίνα πρώτα από μέσα σου. Από την ψυχή σου θα κάνεις την αρχή. Όταν θα πάρεις την απόφαση να μην τους χαρίσεις την ζωή, τον χρόνο σου, τα όνειρα σου. Δεν τους ανήκεις. Δεν είσαι μονάδα στον ισολογισμό τους. Δεν είσαι χρηστικό αντικείμενο στα σχέδια τους, δεν είσαι μονάδα παραγωγής και αποχαυνωτικής κατανάλωσης. Είσαι ανώτερη σπορά.

· Το δεύτερο που πρέπει να κατανοήσεις είναι ότι όλοι αυτοί-κράτος-καπιταλιστική κοινωνία-πλουτοκρατία- θέλουν να σε «εκπαιδεύσουν» ώστε να νοιώθεις και να αισθάνεσαι, ότι για να σε προσέχουν και για να σου δίνουν σημασία πρέπει να κλαις, να παραπονιέσαι, να ζητάς, να ζητάς συνεχώς. Ζήτουλα και κακομοίρη σε θέλουν δηλαδή. Όχι να κατακτάς. Να κερδίζεις περήφανα και αξιοπρεπώς, αλλά να επαιτείς. Να επαιτείς ένα κοίταγμα, ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια κουβέντα, μια παρέα. Να επαιτείς μια δουλειά, μια εργασία, μια δημιουργική έκφραση, να ζεις ….Και στο τέλος να τους λες και ευχαριστώ δοξάζοντας τους.

· Το τρίτο, είναι ότι το σύστημα σου μαθαίνει να εξαρτάσαι. Να είσαι μια εξαρτημένη ύπαρξη σε όλα τα επίπεδα. Να εξαρτάται η χαρά που θα νιώσεις, πως και που θα την νιώσεις, μέχρι πόσο και ως πόσο. Χρόνος, χώρος, ποιότητας, επιλογές όλες δικές τους.

· Τέταρτον, είναι ότι σου μαθαίνουν ότι αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει και ότι εάν είναι κάτι να αλλάξει δεν θα το κάνεις εσύ, αλλά κάποιος άλλος έξω από εσένα. Έτσι ελέγχουν την ζωή σου. Έχουν εξουσία πάνω στην ιστορία σου. Σε ορίζουν και σε καθορίζουν.

Δεν σε θέλουν να πιστεύεις στις δικές σου δυνάμεις. Αυτές που υπάρχουν μέσα σαν προίκα του δημιουργού σου. Οι προδιαγραφές σου είναι για πολύ υψηλά και μεγάλα πράγματα. Είναι για την ουτοπία, για την εσχατολογία του τέλειου, για την επανάσταση, για την κοινωνία του αλλιώς.

Μάθε λοιπόν φίλε ότι όσο και εάν μας έχουν μαυρίσει την ζωή, οσο και αν μας έχουν όντως δυσκολέψει τον βιο, εμείς δεν θα παραδοθούμε σε κανένα, παρά μονάχα στην ζωή που ο Θεός μας χάρισε για να την ζήσουμε με χαρά και έκσταση.

Μη τους παραδίδεσαι, βγες έξω από τα μπουντρούμια όπου ο καπιταλιστικός καταναλωτισμός και η οικονομική δυναστεία της "ανάπτυξης" και της αστικοποίησης μας επέβαλε. Βγες από την παραμόρφωση του συστήματος και ψάξε, αναζήτησε την μεταμόρφωση. Δεν είναι φύση σου για να μαραζώνεις, για να θλίβεσαι, για να στενοχωριέσαι, ζήσε.

Βγες στους δρόμους και ας μην έχεις μια στη τσέπη. Δεν χρειάζεται. Περπάτησε, ρούφα ουρανό και αστέρια. Νιώσε την ύπαρξη, την ομορφιά του σώματος σου, καθώς περπατάει, καθώς κοιτάει, καθώς ακούει και μιλάει. Πάρε ένα φίλο μια φίλη και περπατήστε. Δεν είναι ανάγκη να καταναλώσετε, να αγοράσατε, να ξοδέψετε, να πληρώσετε, για να νιώσετε ότι υπάρχετε, αυτό δεν είναι η αλήθεια σας, είναι το ψέμα του πολιτισμού της κατανάλωσης, του κέρδους. Πάρε ένα ποδήλατο και φύγε, περπάτησε, τρέξε. Συναντήσου με άλλους ανθρώπους, μιλήστε, παίξτε, γελάστε, δοξάστε την ύπαρξη, το Θεό, την ανθρώπινη κοινωνία και επικοινωνία.

Σπάστε την ατομικότητα, ζήστε μαζί στιγμές, μοιραστείτε πράγματα, αντικείμενα, ρούχα, φαγητά, λεφτά, λέξεις, εικόνες, νοήματα, συναισθήματα, εμπειρίες, την ζωή σας. Οργανωθείτε μόνοι σας. Κάντε ομάδες κοινοτισμού. Μπείτε σε ομάδες που ζουν κοινοτικό βίο, σε ενορίες όπου υπάρχει η εκκλησία, σε συλλογικότητες αυτοοργάνωσης, μόνο μην μείνεις μόνος.

Δεν θα σε δικαιολογήσω. Σε κατανοώ, αλλά μην τους χαρίζεις την ζωή σου. Μη σε κάνουν δούλο τους κάτω από την εξουσία του χρήματος, κάτω από την δύναμη να ορίζουν το πώς θα ζήσεις. Δεν τους ανήκεις. Ανήκες μονάχα στην ζωή, ζήσε…. το μπορείς….. Ο Χριστός δεν έφερε μια νέα θρησκεία στον κόσμο των θρησκειών, αλλα ένα νέο τρόπος ζωής, ζήσε λοιπόν….. Μην χαριστείς σε κανένα.

Μην ξεχνάς δεν είσαι δυστυχισμένος. Έτσι σου έμαθαν. Έτσι σε θέλουν για να σε κατευθύνουν και να τους έχεις ανάγκη. Δεν ανήκεις σε αυτούς, είσαι άπειρος, είσαι παιδί Ανάρχου πατρός….. Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, μη πείθεσαι ότι είσαι δυστυχισμένος. Είσαι στο ποσοστό που τους το επιτρέπεις. Είσαι στο ποσοστό που παίζεις το παιγνίδι τους. Είσαι μόνο όταν παίζεις με τους όρους του συστήματος τους, που ορίζει ως ευτυχία το κέρδος, την αφθονία, το χρήμα, την κατανάλωση. Ψάξε να βρεις την αλήθεια της φύσης σου, την αλήθεια του υπάρχω, που είναι η ελευθερία.

Καλά Χριστούγεννα φίλε-η καλή Χρονιά!!!!

π. Λίβυος

Αυτές τις μέρες μέσα σε μια κάρτα ευχών μου ήρθε αυτό το όμορφο ποίημα το οποίο χωρίς καμία δόση υπερβολής με συγκλόνισε. Ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας. Και αυτό κάνω. Άλλωστε αυτό το νόημα έχει και το blogging να εκφράζουμε και να κοινωνούμε στο ποσοστό που ο χώρος αυτός μπορεί εισαγωγικά να διακονήσει. Γιατί οι αληθινές σχέσεις είναι σαφέστατα πρόσωπο προς πρόσωπο.
Ευχαριστώ τον blogger Γ.Καπετανάκης http://e-lithi.blogspot.com/

Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

«Είδες, μου λέει –γεννήθηκε η ευσπλαχνία.»

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ,

γιατί θα περνούσαν αιώνες

και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.

Τ. Λειβαδίτης

Δεν είναι μία και δύο οι φορές που χρειάστηκε τόσο σαν κληρικός όσο και σαν άνθρωπος, συγγενής, φίλος, πολίτης να συμμετάσχω σε μια εξόδιο ακολουθία(κηδεία). Άλλοτε μέσα σε ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα και άλλοτε σε πιο ήσυχο, πιο βουβό. Ωστόσο πάντοτε είτε σιωπηλά είτε εκκωφαντικά, στα μάτια και τα πρόσωπα των ανθρώπων υπάρχει ένα γιατί. Μια απορία. Πολλές φορές φόβος και αγωνία που ξεπερνούσε τον εκάστοτε κεκοιμημένο και μετατρεπόταν σε θρήνο για το δικό τους θάνατο.

Γιατί τις περισσότερες φορές στο φέρετρο του άλλου κλαίμε τον εαυτό μας. Στο θάνατο του άλλου βλέπουμε τον δικό μας. Μοιρολογούμε το λείψανο μας. Στην δική μας κηδεία πρωταγωνιστούμε. Τους φόβους μας προσπαθούμε να ξεμπερδέψουμε, να καταπραΰνουμε και να εξευμενίσουμε. Και ενώ τα δάκρυα κυλούν στο όνομα κάποιου άλλου, στο βάθος αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς.

Εκείνος όμως που πάντοτε μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και μου προξενεί πάρα πολλά ερωτηματικά, πολλές δε φορές και αγανάκτηση είναι οι εκφωνήσεις των επικηδείων και συγκεκριμένα το περιεχόμενο και οι εννοιολογικές αναφορές.

Αρκετοί λαϊκοί(φίλοι και συγγενείς του κεκοιμημένου) , όσο και κληρικοί, επιθυμούν πολλές φορές να εκφωνήσουν κάποιο επικήδειο λόγο. Άλλοτε προς τιμή και μνήμη άλλοτε προς οικοδομή του σώματος της εκκλησίας. Πάντως για μένα πλέον το μόνο βέβαιο, που με σιγουριά περιμένω όταν αρχίζουν οι ομιλίες αυτές, είναι ότι θα ακούσω ένα βαρύ κατηγορώ, μια καταγγελτική επιχειρηματολογία απέναντι στην κακή μοίρα του ανθρώπου, την μαύρη και άραχνη τύχη του και ιδιαίτερα του κεκοιμημένου.

«….Ήθελε η μοίρα σου να σε πάρει….. Η μοίρα σου έπαιξε παιγνίδι….. Η μοίρα σε λάβωσε…. Η μοίρα σε αρρώστησε…. Η μοίρα σε τραυμάτισε…… Η μοίρα… η μοίρα…. Η μοίρα το ένα η μοίρα το άλλο, ώσπου στο τέλος αναρωτιέσαι μα καλά που είναι ο άνθρωπος, η ελευθερία του, η προσωπική του επιλογή και ευθύνη μέσα σε όλα αυτά. Που είναι η ευθύνη της υγείας μας, του βίου και της πολιτείας μας. Καμία προσωπική ευθύνη. Έλλειψη κρίσεως των προσωπικών συνειδητών και ασυνειδήτων επιλογών μας. Είμαστε έρμαια μιας θεάς τύχης, μιας ειμαρμένης, που καθορίζει, προσδιορίζει και διαμορφώνει την ζωή μας.

Κανείς δεν είπε ότι ο άνθρωπος είναι 100% ελεύθερος μέσα σε ένα κόσμο σχετικό, με όρια και περιθώρια, με χώρο, χρόνο, φθορά και θάνατο.

Είμαστε σε ένα ποσοστό αποτέλεσμα πολλών παραγόντων έξω από εμας, όπως τα γονίδια μας, οι οικογενειακές, κοινωνικές και πολιτισμικές καταβολές μας κ.ο.κ Ωστόσο όμως όλα αυτά δεν καταργούν την δυνατότητα ελευθερίας. Μπορεί να μας δίνουν μια πρώτη μαγιά. Μια προίκα ζωής. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας δεσμεύουν ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα. Οι δυνατότητες αλλαγών και επιλογών είναι μεγάλες. Ωστόσο φαίνεται αυτή η ελευθερία να μην μας αρέσει. Φαίνεται να προτιμούμε την απόθεση ευθυνών για την ζωή μας, τις επιλογές και τα αποτελέσματα σε μια αόρατη μαγική δύναμη, τύχης, μοίρας που θα αναλάβει αυτή τις ευθύνες της πραγμάτωσης του βίου μας, ειδικά όταν εκείνος θα ναυαγήσει και θα τελειώσει άδοξα ή μακριά από τους δικούς μας προγραμματισμούς.

Σίγουρα υπάρχουν γεγονότα μέσα στην ζωή μας που μας ξεπερνάνε. Που δεν χωράνε στις ερμηνείες μας μήτε στις προβλέψεις και στους προγραμματισμούς μας. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι υπάρχει τύχη ή μοίρα. Το ότι δεν είναι η ζωή μας σε απόλυτο βαθμό ένα ευανάγνωστο βιβλίο, που μπορούμε να διαβάσουμε και να ερμηνεύσουμε κατά μοναδικό μονοσήμαντο και μονοδιάστατο τρόπο, δεν συνεπάγεται την απόδοση ερμηνείας της, σε κάτι έξω του Θεού και του ανθρώπου. Όλα είναι μια θεανθρώπινη συνεργία. Μια βαθύτερη, πολλές φορές πέρα από την δεδομένη αντιληπτικότητα μας πραγματικότητα, όπου Θεός και άνθρωπος, ως απύθμενα βάθη μυστηρίου, συνεργάζονται και συναντιούνται διαμορφώνοντας το επίπεδο και τις μορφές της ζωής. Είναι ανώριμο και παιδαριώδες να εξαντλούμε την ερμηνεία της ζωής μας, στην κακή και μαύρη μας μοίρα ή τύχη, δίχως Θεό, δίχως ανθρώπινη ελευθερία.

Σαφέστατα η Ελλάδα είναι μια χώρα, ένα έθνος που γνώρισε αρκετά βάσανα στην ιστορική του διαδρομή. Πόλεμοι, κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές, κακουχίες και γενικότερα κοινωνικά προβλήματα. Γεγονότα που επέφεραν μια θλίψη, έναν διαρκές πόνο και μια οδύνη στην όλη πολιτισμική μας πραγματικότητα και παρουσία. Στις τέχνες και τα γράμματα τούτο είναι εμφανές καθώς και σε όλο τον πολιτισμικό μας βίο.

Όμως ίσως ήρθε η ώρα σαν λαός και έθνος να αποσύρουμε από την πολιτισμική και κοινωνική ζωή μας αυτή την καταθλιπτικότητα. Την μίζερη και αδιέξοδη μοιρολατρία και διαρκής κλαψομουρμούρα για τα δεινά μας.

Δεν μπορεί ένας λαός, μια κοινωνία να προχωρήσει με τόση θλίψη. Με τόση ενοχή. Με μια διαρκής θυματοποίηση. Όπου οι πάντες είναι θύματα ενός αόρατου θύτη. Όπου πάντοτε κάποιος, κάτι άλλο πέρα και πάνω από εμάς φταίει για την κακοδαιμονία της ζωής μας. Δεν προχωράει και δεν εξελίσσεται ο άνθρωπος, ούτε ως πρόσωπο αλλά ούτε και ως κοινωνία, χωρίς την αίσθηση της προσωπικής ευθύνης για την ζωή του, για την κοινωνία μέσα στην οποία ζει.

Μέσα στο Ευαγγέλιο, στην παραβολή του επί 28 χρόνια παραλυτικού, ο Χριστός όταν τον θεραπεύει λέει με έμφαση στο άνθρωπο αυτό, «πρόσεχε γιατί εάν ζήσεις ξανά όπως ζούσες θα πάθεις χειρότερα από αυτά που είχες πάθει……» Κι αυτό δεν είναι απειλή αλλά η ρεαλιστική πραγματικότητα του ανθρώπινου βίου και των επιλογών που κάνουμε καθημερινά.

Το παρόν μας, τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, είναι με πολλούς τρόπους το αποτέλεσμα του παρελθόντος. Και το παρόν είναι επίσης το παρελθόν του μέλλοντος. Αυτό σημαίνει ότι οι τωρινές επιλογές και αντιδράσεις μας κτίζουν τη μελλοντική πραγματικότητά μας.

π.Λίβυος

Τὸ ἀληθινὸ πάθος εἶναι ἡ μεγάλη καὶ ἀπεριόριστη δίψα τῆς ψυχῆς, ἡ τραγικὴ πάλη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ νὰ ξεπεράσει τὸ μέτριο καὶ τὸ συμβατικό.

Μοναξιὰ δὲν εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς συντροφιᾶς, ἀλλὰ ἡ βαθειὰ συναίσθηση μιᾶς τέλειας μοναχικότητας, ἕνα αἴσθημα ἐγκατάλειψης ἀπ᾿ ὅλους κι ἀπ᾿ ὅλα μέσα στὴ ζωή.

Ὁ χαμένος παράδεισος ζεῖ μέσα μας στὶς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς, στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀλήθειας, μιᾶς ἀγάπης ἢ μιᾶς ὀμορφιᾶς. Οἱ στιγμὲς τῆς δυνατῆς ζωῆς μᾶς πείθουν πὼς ὁ χαμένος παράδεισος δὲν ἔχει ἀνεπανόρθωτα χαθεῖ. Ἦταν τὸ ξεκίνημα τῆς ἀνθρώπινης πορείας, θὰ εἶναι καὶ τὸ τέρμα της. Ἡ νοσταλγία τοῦ ἀπολύτου ποὺ καίει μέσα μας εἶναι ἡ νοσταλγία τοῦ τέρματος.

Νομίζω πὼς ἡ πιὸ συχνὴ ἀφορμὴ κόπου εἶναι ἡ ἀντινομία ἀνάμεσα στὸν κόσμο ποὺ κρύβουμε μέσα μας καὶ στὸν κόσμο τῆς καθημερινότητας στὸν ὁποῖο εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ὑποταχτοῦμε.

Νὰ ὑπάρχεις σημαίνει νὰ ζεῖς συνειδητὰ τὴν τραγικὴ ἀντινομία τοῦ μέσα σου καὶ τοῦ γύρω σου κόσμου.

Ὁ μεγάλος σκοπὸς εἶναι πάντα μιὰ μεγάλη μοναξιά. Καὶ μιὰ μεγάλη μοναξιὰ εἶναι ἡ ὀδύνη μιᾶς ζωῆς στερημένης ἀπὸ στοργή... Ὁ μεγάλος σκοπὸς εἶναι ἕνα χρέος ποὺ θὰ τὸ σηκώσεις μονάχος.

Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀποκαλύπτεται παρὰ μόνο ὅταν ἀπομένεις μονάχος.

Ἡ αἴσθηση τῆς προσωρινότητας καὶ ἡ ἀβεβαιότητα τοῦ σήμερα ἴσως εἶναι τὸ μαρτυρικὸ τίμημα ποὺ προσφέρουμε γιὰ νὰ μείνουμε ἀδούλωτοι ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἐφήμερης ἐπανάπαυσης, τῆς σιγουριᾶς ποὺ ἐξασφαλίζει ἡ προσκόλληση στὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου.

Ἐλεύθερος εἶσαι, ὅταν ἡ ἔκταση τοῦ μέσα σου κόσμου, ἡ ἔκταση στὴν ὁποία ζεῖ καὶ κινεῖται ἡ ψυχή σου, δὲν ἔχει σύνορα καὶ φραγμούς. Εἶσαι ἀδέσμευτος μέσα σου, ἔχεις μόνος ἐσὺ ὅλη τὴν εὐθύνη κι ὅλο τὸν ἔλεγχο τῆς ἐσωτερικῆς σου πορείας, κι ἡ πορεία σου αὐτὴ μπορεῖ σὲ κάθε στιγμὴ νὰ ζητήσει καινούργια κατεύθυνση.

Εἶναι τόσο σπάνιο ἡ ἀγάπη νὰ σέβεται τὴν ἐλευθερία. Εἶναι τόσο σπάνιο πρᾶγμα νὰ συντροφεύεται ἡ ἀγάπη ἀπ᾿ τὴν τρυφερότητα.

Εἶναι ἡ ἴδια ἡ τρυφερότητα μιὰ ἀτμόσφαιρα ἐλευθερίας. Καὶ αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι ἡ τρυφερότητα δὲν ξεκινάει ἀπὸ καμιὰ σκοπιμότητα. Εἶναι ἡ ἴδια ἕνας αὐτοσκοπός, μιὰ γνησιότητα. Αὐτὸ μόνο.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ ἀποφασίσουμε νὰ ζήσουμε μιὰ προσωπικότερη ζωή, τὴ ζωὴ μιᾶς προσωπικῆς ἀναζήτησης, ἔχουμε νὰ σηκώσουμε τὸ βαρὺ φορτίο μιᾶς εὐθύνης ἀπόλυτα προσωπικῆς, χωρὶς κανένα ξαλάφρωμα μοιρασιᾶς.

Τὸν Θεὸ θὰ τὸν βρεῖς μονάχος· ὅσα κι ἂν σοῦ ποῦν γι᾿ Αὐτόν, ὅσα κι ἂν σὲ διδάξουν δὲν μποροῦν ποτὲ νὰ στὸν ἀποκαλύψουν.

Ὁ ἔρωτας εἶναι ἀκριβῶς μιὰ ἔλλειψη, μιὰ ἀνάγκη πλήρωσης, μιὰ ὀδυνηρὴ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ.

Ἂν σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ ὁ Θεὸς δὲν ἦταν ἕνας μεγάλος μόχθος κι ἕνας ἀτέλειωτος πόνος καὶ μιὰ ἀσίγαστη πείνα καὶ δίψα, τὸτε πάνω σὲ τούτη τὴ γῆ δὲ θὰ ὑπῆρχε τίποτα ποὺ νὰ θυμίζει οὐρανό.

Πάνω σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ ὁ Θεὸς θὰ εἶναι γιὰ μένα πάντοτε ἕνας δρόμος κι ὄχι ἕνα τέρμα, μιὰ ἀνάβαση κι ὄχι μιὰ κορφή.

Πρέπει νὰ ξαναμάθουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ Θεό, νὰ τὸν μάθουμε πραγματικά, μὲ τὸ κορμί μας, ὅπως ἡ Ἐκκλησία τὸν μεταδίνει σὰν βρώση καὶ πόση, σὰν κατάδυση καὶ ἀνάδυση στὸ ζωντανὸ νερὸ τοῦ κόσμου, σὰ σταυροκόπημα καὶ στρωτὴ μετάνοια καὶ εὐωδιαστὸ κερὶ καὶ λιβάνι, σὰ νηστεία τροφῆς καὶ κατάλυση τροφῆς, σὰν γιορτὴ καὶ πανήγυρη συνταιριασμένη μὲ τὴν ἐποχὴ καὶ τὸν καιρό. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα χειροπιαστό, προσιτὸ στὶς αἰσθήσεις. Εἶναι τὸ χτίσμα μὲ τοὺς κεκλιμένους οὐρανοὺς στοὺς θόλους καὶ τὶς καμάρες του, ποὺ σαρκώνει τὸν Ἄσαρκο καὶ χωρεῖ τὸν Ἀχώρητο. Εἶναι ὁ ζωντανὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ στοὺς κόλπους της, οἱ τελῶνες καὶ οἱ ἅγιοι, οἱ πόρνες καὶ οἱ ὅσιοι. Εἶναι ἡ ζωγραφιστή, δηλαδὴ αἰσθητὴ καὶ ἄμεση παρουσία τῶν πεθαμένων. Εἴμαστε ἐμεῖς, ἡ ζωή, ὁ κόσμος, ἰδωμένος σωστά.

Εχθές πήγα σε μια πολύ όμορφη εκδήλωση. Από εκείνες όπου ανέκαθεν με χαροποιούσαν. Την παρουσίαση ενός βιβλίου. Συγγραφέας ο Πασχάλης Λαμπαρδής και το βιβλίο «Ο ταξιδευτής του Βοσπόρου». Σεμνή και ουσιαστική εκδήλωση. Ταπεινή, χωρίς να επιβάλλεται.

Μια αξιόλογη μουσικός που δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα της, έπαιξε σε ακορντεόν και τραγούδησε ονειρικές μελωδίες και νοσταλγικούς στίχους με θεματολογία την καθ ημάς Ανατολή.

Ο συγγραφέας σεμνός και λιτός σε όλα. Ανθρώπινος και ουσιαστικός. Μίλησε για την ζωή του, για την αγάπη του στα ταξίδια και την κατ επιλογή και συνείδηση απόφαση του, να ζει τον βίο του ταξιδευτή. Μας είπε ότι ταξίδεψε σε όλα τα μέρη και τόπους που αναφέρονται μέσα στο υπέροχο μυθιστόρημα του.

Έζησε την πορεία του ήρωα του Άγγελου Κομνηνού. Είδε, άκουσε και αισθάνθηκε τα βιώματα που σου προσφέρει κάθε τόπος, κάθε γη, ουρανός και θάλασσα. Έτσι γεμάτος εμπειρίες έκανες τις λέξεις δρόμους για να ταξιδεύσουμε και εμείς. Θάλασσες για να πλεύσουμε μέσα στην ονειρική πραγματικότητα. Γή και αέρα να πατήσουμε τα βήματα μας, να ξαποστάσουμε τον λογισμό, να αναπνεύσουμε λίγη ελπίδα. Και σίγουρα φωτιά. Για πόθο και πεθυμιά να κινήσουμε την ύπαρξη μας στο πιο μεγάλο, στο πιο ουσιώδες, στο εσώτερο μυστήριο.

Άλλωστε τι άλλο είναι η ζωή από ένα ταξίδι, όπως έλεγε και ο έγκλειστος γέροντας της Θηβαΐδας όταν τον ρωτούσαν από ένα μικρό παραθυράκι που άνοιγε προς τον κόσμο μας ως μόνη επικοινωνία… Γέροντα τι κάνεις εδώ μέσα κλεισμένος; Ταξιδεύω, όλο ταξιδεύω… απαντούσε. Ταξίδι μέσα στην ύπαρξη, μέσα από την προσευχή.

Εμένα ωστόσο εκείνο που πραγματικά με άγγιξε χθες βράδυ και με ταλαιπώρησε στα όνειρα μου, ήταν η αναφορά του συγγραφέα, σε ένα σημείο στην ζωή του πρωταγωνιστή του Άγγελου Κομνηνού, που ήταν ζωγράφος, άνθρωπος της καλλιέπειας, όταν κάποια στιγμή στην πορεία του βίου του, έζησε ένα μεγάλο πόνο. Μια μεγάλη δοκιμασία. Από εκείνες που λυγάν και τους πιο δυνατούς. Έχασε την μνήμη του. Δεν θυμόταν τίποτε για την ζωή του, την προσωπική ιστορία του. Τότε λέει ο συγγραφέας, ήταν που δημιούργησε τα μεγαλύτερα έργα του. Τα σπουδαιότερα δημιουργήματα του.

Με συγκλόνισε αυτή η εικόνα, από την ζωή του Άγγελου Κομνηνού, του Ταξιδευτή του Βοσπόρου. Δίχως μνήμη….!!!! Και όμως τότε η καρδιά του, ο εσώτερος εαυτός του, απαλλαγμένος από τις προβολές της κοινωνίας, τους αυτοματισμούς σκέψης, τα περιοριστικά μοντέλα μονοδιάστατης ερμηνείας. Μακριά από όλα εκείνα που δεσμεύουν την ψυχή μας στην ψηλάφηση του Αλλιώς, του διαφορετικού, των πέρα από τα εγγεγραμμένα στους νευρώνες του εγκεφάλου μας πραγματικοτήτων. Αδέσμευτος από εκείνο που μας όρισαν, και ουσιαστικά ξαναγεννημένος μέσα στην λήθη των ονομάτων, των εικόνων, των πραγμάτων, τα ξαναορίζει. Τα ξαναβλέπει, με το όντως καθαρό εσώτερο βλέμμα. Τα ξαναγεννά στο καμβά του με νέα οπτική βλέμματος. Τα ορίζει μέσα σε νέους μύθους που δεν ακούστηκαν ποτές στην γη. Με δικαίωμα στην δική του προσωπική ονειρική πραγματικότητα. Τα ψηλαφά και πάλι από την αρχή ως βρέφος που γνωρίζει την ζωή μέσα από την έκπληξη. Και ως άλλος Αδάμ τα ονοματίζει συμβολίζοντας την δική του νέα σχέση μαζί τους.

Αυτές οι εικόνες γέμισαν την καρδιά μου και την ταξίδευαν ολάκερη την νύχτα. Πρέπει και πάλι να μάθουμε το πως εισχωρούν στο όνειρο. Γιατί τούτο πρόωρα και βίαια μας το στέρησαν υποτάσσοντας μας στην τυραννία του νου.

Δεν θέλω άλλο νου. Δεν χρειάζομαι άλλο τα δεσμά του. Μονάχα μια επιθυμία όλο και περισσότερο κυριαρχεί στην ζωή μου, να υπάρχω στην χώρα των συμβόλων, των εικόνων, του ονείρου. Πιστέψτε με είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα του είναι μας, είναι πιο αληθινός ο κόσμος τους, από τους ήχους των φόβων μας στην βεβαιότητα της απειλής όταν οι γάτες ερωτοτροπούν στην ταράτσες των σπιτιών μας και εμείς τρέχουμε να κρυφτούμε από τον σεισμό.

Για όλα τούτα ευχαριστώ τον Πασχάλη Λαμπαρδή και τον «Ταξιδευτή του Βοσπόρου».

π. Λίβυος

«Η πλουτοκρατία ητο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος»

Αλ. Παπαδιαμάντης, Οι Χαλασοχώρηδες

Αυτές τις μέρες στα μέρη που ζω οι άνθρωποι του τόπου διατηρούν μια παλαιά συνήθεια -καλή κακή θεολογικά δεν θα την κρίνουμε αυτή την στιγμή- να κάνουν ευχέλαια στα σπίτια τους. Καλούν λοιπόν το παπά, μαζεύεται όλοι η οικογένεια και μέσα σε ένα όμορφο κλίμα πίστης ελπίδας και οικογενειακής αλληλοβοήθειας γίνεται το μυστήριο.

Δεν είναι όμως αυτό καθ αυτό το γεγονός στο οποίο θα ήθελα να μείνω. Εκείνο που πραγματικά κάθε φορά με συγκλονίζει είναι η εκείνη η στιγμή στο τέλος του μυστηρίου όπου καλούμαι σύμφωνα με την ιεροτελεστική τάξη να αλείψω διάφορα σημεία τους σώματος των ανθρώπων με το λάδι.

Συγκλονίζομαι. Νιώθω δέος όταν φτάνω στο σημείο των χεριών και βλέπω χέρια βαθιά χαρακωμένα από την δουλειά. Γεμάτα ρόζους από τα χιλιάδες μεροκάματα. Αδύναμα, πολλές φορές να ανοίξουν ή να κινηθούν ευλύγιστα από τον μόχθο, την κούραση, την πάλη και τον αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί. Για την ευημερία της οικογένειας τους, του τόπου τους, της γης τους.

Σε αυτά τα χέρια που δεν γνωρίζουν άνδρα ή γυναίκα, κρύβεται μια ολόκληρη ζωή στερήσεων, πόνου, αγωνίας, που μόνο όποιος έχει ζήσει με αγρότες και έχει βιώσει την ζωή τους μπορεί να το καταλάβει. Να νιώσεις τις λέξεις που συλλαβίζω τούτη την στιγμή.

Για αυτούς του ανθρώπους, που είναι το μεγαλύτερο μέρος της ενορίας μου, την εκκλησιαστικής κοινότητας μου, αλλά και των προγόνων μου, θα κάνω ότι μπορώ, το λίγο που μπορώ, για να είμαι αλληλέγγυος στα αντικοινωνικά, αντεργατικά, εξαθλιωτικά για τους αδύνατους οικονομικά και εργασιακά ανθρώπους.

Αυτά τα χέρια δεν μπορώ, και δεν μπορούμε να τα προδώσουμε. Γιατί δεν είναι μόνα τους. Είναι χιλιάδες τέτοια χέρια που έχουν την ίδια όψη με εκείνα των οικοδόμων, των ναυτεργατών, των λογής λογής εργατών και εργατριών στα σύγχρονα δουλεμπόρια της μαύρης εργασίας ή της διαρκώς φθίνουσας οικονομικά και κοινωνικά εργατικής και ευρύτερα μεσαίας κοινωνικής τάξης.

Την οικονομική κρίση δεν την διαμόρφωσε ο λαός ώστε να την πληρώσεις αυτός με περικοπές ιστορικών κεκτημένων και δικαιωμάτων του, που υπήρξαν αποτέλεσμα κοινωνικών αγώνων και κατακτήσεων ποτισμένα με αίμα.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, του άκρατου απάνθρωπου οικονομικού φιλελευθερισμού της παγκοσμοποιούμενης ελεύθερης αγοράς των αριθμών και όχι των ανθρώπων και της φύσης.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κατάρρευση της τοκογλυφικής πυραμίδας του χρηματοπιστωτικού συστήματος των τραπεζών.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς για να σώσουμε μια πατρίδα που ποτέ δεν υπήρξα πραγματικά ελεύθερη αφού οι πολιτικάντηδες της μαζί με την άρχουσα πλουτοκρατία φρόντιζαν πάντα να την έχουνε παραδομένη στα ξένα συμφέροντα με το αζημίωτο.

Δεν θα πληρώσουμε εμείς για μια Πατρίδα που οι πολιτικοί την έχουν πουλήσει σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (βλέπε Λιμάνι Πειραιά).

Δεν θα πληρώσουμε εμείς για να βγούμε από την κρίση ώστε και πάλι να ανοίξει ο δρόμος για Siemens, Βατοπαίδια, ομόλογα, χρηματιστήρια κ.ο.κ.

Όχι !!! με σθένος ρωμαλεότητα θα αγωνιστούμε ο καθένας μέσα από το δικό του μετερίζι, και την κοινωνική άποψη του, να εμποδίσουμε την αφαίμαξη των λαϊκών και εργατικών κεκτημένων. Μέσα από τους αγώνες μας να αποδώσουμε ουσιαστικό φόρο τιμής σε όλους εκείνους που έδωσαν την ζωή τους για ένα καλύτερο κόσμο, για μια δικαιότερη κοινωνία, για ένα μέλλον που θα ανήκει στους πολλούς και όχι στους λίγους. Για αυτά τα χέρια με τους ρόζους, τις παλάμες με τις χαρακιές, τα πρόσωπα με το βλέμμα του μόχθου και του αγώνα, αγωνιζόμαστε και εμείς.

π. Λίβυος